"(...) Gespannen luisterde hij de voorwereldlijke stilte af. Vergiste hij zich of hoorde hij plots, heel in de verte, een ritmisch gebonk? Hij bleef bewegingsloos staan. Inderdaad, een monotone, zachte cadans zwol zachtjes aan. Ze leek mee te kloppen op de maat van zijn hart.
Het licht van de zaklamp gaf nu definitief de geest. Op dat ogenblik klonk ergens boven zijn hoofd een ander geluid, iets als het zachte fluiten van wind..."

Lees

"(...) Langs mijn benen waaide een fijne, wriemelende tocht. Dicht tegen de parketvloer ritselde er van alles door elkaar, een zwerm minuscule dingen produceerde een hoog, gekmakend gekras en gelispel, stoof plots uiteen naar alle kanten. Een deel ervan leek de voordeur te bereiken en een ander deel ritste tussen mijn voeten naar het trappenhuis. Toen de voordeur als vanzelf open schuurde knipte ik het licht aan..."

Lees

 

"(...) Op ceremoniële wijze nam ik van een peon de vervaarlijke stootdegen in ontvangst. Op de gradas viel een ademloze en verwachtingsvolle stilte. Traag naderde ik, het moordwapen in de rechterhand en de muleta in de linker, de nog steeds onbeweeglijke stier.
Daar stond hij: voorpoten naast elkaar, de massieve kop iets gebogen, de ogen met een verslagen blik op mij gericht..."

Lees

 

"(...) Het dichtslaan van de voordeur onderbrak abrupt de overpeinzingen van de Student. De Zeeman kwam thuis. Op de trap, het voorspelbare gestommel en gekreun. Een paar minuten later, het geluid van de televisie: de huilende storm, de bulderende golven, het gekraak van hout, het gekerm en gejank. Het wordt erger, dacht de Student, het wordt verdomme alsmaar erger..."

Lees

 

"(...) Le claquement de la porte d'entrée interrompit brusquement ses méditations. Le Marin rentrait chez lui. Dans l'escalier, le boucan et les gémissements prévisibles. Quelques minutes plus tard, le son de la télévision: les pleurs de la tempête, le tonnerre des vagues, le craquement du bois, les gémissements et les lamentations. Cela s'aggrave, pensa l'Etudiant. Nom de Dieu, ça devient de pire en pire…"

Lisez

 

"(...) And at that moment, by the ancient, moss-covered stone, he vaguely understood the meaning of all this. Suddenly, again as if to pre-empt interfering thoughts, Stan fished the orange pill out of his pocket and swallowed it down quickly. First there was rising panic, the realisation that his impulsive action was irrevocable. And what if something were to happen to me?..."

Read